Stan Markenstein specialist ouderengeneeskunde

”Ik deed mijn laatste praktijkjaar van mijn specialisatie bij AxionContinu, toen ik anderhalf jaar geleden werd gevraagd of ik hier wilde komen werken. Daar hoefde ik niet lang over na te denken! Allereerst vanwege de leuke collega's natuurlijk, maar ook omdat het een heel diverse organisatie is, met verschillende locaties en doelgroepen met ieder hun eigen problematiek.

Hiervoor werkte ik al een tijdje in het hospice in IJsselstein. Dat vond ik echt indrukwekkend. De sfeer daar is heel speciaal. Er heerst zo'n serene rust, en hoewel sterven natuurlijk ook verdrietig is voor de bewoner en naasten, is het fijn als je op een mooie manier kunt bijdragen aan begeleiding. Ik vind het belangrijk dat ik ervoor kan zorgen dat die laatste periode zo comfortabel mogelijk is en dat er ruimte is voor mensen om op een goede manier afscheid te nemen. Voorlopig ben ik even klaar met studeren, maar ik sluit niet uit dat ik me verder ga specialiseren in palliatieve zorg.

Als specialist ouderengeneeskunde zie ik het vooral als mijn taak om me in te zetten voor de kwaliteit van leven. Leven toevoegen aan de dagen, in plaats van dagen aan het leven. En dat heeft te maken met alle aspecten van het leven, niet alleen het medische. Als ik even tijd heb, ga ik graag naar een huiskamer om een praatje te maken en plezier te hebben met bewoners. Ik wil graag het positieve benadrukken, zelfs als de gezondheid soms even wat minder is.

Neem bijvoorbeeld complex gedrag, daar hebben we bij mensen met geheugenproblemen vaak mee te maken. Dat is alleen op te lossen door er vanuit verschillende disciplines naar te kijken en het grondig te analyseren. Soms kan een simpele interventie al iets oplossen, maar soms is er meer nodig. Ik ben in ieder geval niet van de 'dokter doe even een pilletje'-aanpak. De kracht ligt vaak in samenwerken en creatief durven zijn.

Naast de directe zorg voor bewoners bestaat mijn werk als specialist ouderengeneeskunde voor een groot deel uit supervisie geven aan andere zorgmedewerkers, zoals basisartsen en verpleegkundigen. Als specialist ben ik hun vraagbaak en achterwacht als ze ergens niet helemaal uitkomen. Dat is op zich uitdagend omdat mijn advies meestal wordt gevraagd bij complexere problematiek. Het vergt dan het nodige uitzoekwerk en dwingt me om goed na te denken over de aanpak. Daarnaast ben ik ook betrokken bij verschillende werkgroepen, projectgroepen en commissies om de zorg naar een nog hoger niveau te tillen. Het is allemaal heel zinvol, maar soms ben ik zo druk met mailen, bellen en overleggen dat ik minder tijd heb voor directe zorg. En juist het hebben van contact met mensen is waarom ik arts ben geworden. Patiëntenzorg vind ik het allerleukst. Daarom ben ik blij dat ik naast al mijn andere bezigheden en het soms inspringen op andere plekken, met De Gildenborgh een eigen vaste locatie heb. Er wonen alleen mensen met geheugenproblemen. Soms hoor ik ze tegen me zeggen: 'Ha meissie, wat kom je doen?' Daar kan ik wel om lachen. Meestal herkennen ze me wel als dokter, ook al zou ik hun kleindochter kunnen zijn. ”